سرطان واسترس
استرس عاطفی روزانه یک عامل مهم در رشد تومورهاست. هر نوع ضربه روحی، عاطفی یا فیزیکی می تواند عاملی وحدت دهنده بین جهش های سرطانی و رساندن آن ها به یکدیگر در یک ترکیب کشنده باشد. تاکنون دانشمندان معتقد بودند برای اینکه تومورها رشد کنند به بیش از یک جهش ایجاد کننده سرطان در یک سلول منفرد نیاز استو اما محققان نشان داده اند جهش ها حتی هنگامی که در سلولهای مختلفی قرار گرفته اند ممکن است سرطان ایجاد کنند، چون استرس مسیرهایی را بین آنها ایجاد میکند. هورمونها در سرطان های مربوط به جنس مانند سرطان پستان و بافت مخاط رحم و پروستات و تخمدان و بیضه و همچنین در سرطان تیروئید و سرطان استخوان نقش بازی می کنند.
انیسیتو ملی سرطان (The National Cancer Institute) در امریکا اعلام کرده است: در مدلهای حیوانی پاسخهای عصبی – هورمونی بدن ( آزاد سازی هورمونها به خون در پاسخ به تحریک سیستم عصبی) می تواند به طور مستقیم فرایند های مهمی را- که به محافظت در مقابل تشکیل سرطان کمک میکنند- در سلولها تغییر دهند، مانند ترمیم DNA و تنظیم سلولهای توموری. تحقیقات دیگر نشان داده اند هورمونهای تولید شده درطول دوره های استرس ممکن است میزان رشد سرطان را افزایش دهند.
هورمون نوراپی نفرین ممکن است سلولهای توموری را به آزاد سازی یک ماده تحریک کند که می تواند به رشد رگهای خونی (رگزایی)، که سلولهای سرطانی را تغذیه میکنند کمک کند. این عمل می تواند رشد و پراکندگی سرطان را در بدن افزایش دهد. همچنین مشخص شده است هورمون استرس اپی نفرین باعث تغییراتی در سلولهای سرطانی پروستات و پستان می شود به گونه ای که آن ها ممکن است به مرگ سلولی مقاوم شوند. این به آن معنی است که استرس عاطفی می تواند هم به رشد سرطان کمک کند و هم کارایی درمان ها را کاهش دهد.
میانجیگرهای سیستم عصبی – هورمونی می توانند فعالیت های سلولی را در خیلی از بافت های محیطی، که اکثرا به حمله و پیشرفت سرطان مربوط هستند، تغییر دهند.
نشان داده شده است که سیستم عصبی و سیستم عصبی – هورمونی و سیستم ایمنی با یکدیگر ارتباط های کنشگری دارند و بنابراین تغییرات در هر یک از این سیستم ها ممکن است آثار پایین دستی بر سیستم های دیگر داشته باشد. چندین فاکتور شرکت کننده در پاسخ استرس، در فعال سازی یا کند کردن پاسخ ایمنی شرکت می کنند که ممکن است در اجازه دادن به سلولهای توموری برای گریز از سلولهای ایمنی نقش داشته باشند. در حالت استرس مزمن/طولانی مدت که فعالیت ایمنی را سرکوب/ نامنظم می کند، استرس حاد یا کوتاه مدت نبرد یا گریز می تواند ایمنی داخلی را بالا ببرد.
استرس فعالیت سیستم ایمنی را سرکوب میکند و حساسیت به عفونت ها و سرطان را افزایش می دهد.
